چه کنم کنی مرا اجابت
بخشنده ترینی تو به خطاهای کلامم
دریای معرفت وجودت ززخم زبانم
شرمنده حسن رویت هستم
گر افسار تحجر بر خویش بستم
سالی تو مرا ز خویشتم ران
تا گر که شوم به ز تن جان
دل مرده شوم من ز فراقت
تا که باز زنده شوم ز نگاهت
ندانم، ارزشی باشد در عالم
کان را من نیابم در خیالم
:-)
ReplyDelete